ஆழ அமுக்கி முகக்கினும்...

ஆழ அமுக்கி முகக்கினும்....

கன் என்று ஓர் ஏழை விவசாயி

இருந்தான்.அவனுக்கு வள்ளி என்று

ஓர் அருமையான 

மனைவி வாய்த்திருந்தாள்.

வாய்க்கு ருசியாக வகைவகையாக

உணவு சமைத்துக் கொடுப்பாள்.

ஏகன் வயலிலிருந்து வருவதற்கு முன்னர்

சமைத்து வைத்துவிட்டு வீட்டுத்

திண்ணையிலேயே ஏகன் வருகைக்காகக்

காத்திருப்பாள்.

ஒருநாள் ஏகன் வரகு சோறு சமைத்து

வைக்கும்படி

சொல்லி விட்டுச் சென்றான்.

வள்ளியும் ஏகன் சொல்லியது போல

வரகு சோறும் கறியும் சமைத்தாள்.

சமையல் முடிந்ததும் ருசி பார்ப்பதற்காக

சிறிது வரகு சோறும் கறியும் ஊற்றி

சாப்பிட்டுப் பார்த்தாள்.

அடடா....என்ன பிரமாதம்!

என்றுமில்லாத படி இன்று உணவு

இவ்வளவு சுவையாக இருக்கிறது.

இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடுவோம் என்று

மறுபடியும் எடுத்து சாப்பிட்டாள்.

இன்னும் ஆசை தீர்ந்தபாடில்லை.

உணவின் சுவை இன்னும் கொஞ்சம்

சாப்பிடு...இன்னும் கொஞ்சம் சாப்பிடு

என்று சுண்டி இழுத்தது.

அந்த ஈர்ப்பில் மறுபடியும் மறுபடியும் சாப்பிட்டு

பானையில் இருந்த மொத்த சோற்றையும்

சாப்பிட்டு முடித்து விட்டாள் வள்ளி.

உண்ட மயக்கம் தொண்டர்களுக்கும்

உண்டல்லவா?

வள்ளியை மட்டும் விட்டு வைக்குமா என்ன?

அப்படியே தூங்கிவிட்டாள் வள்ளி.

ஏகன் வயதில் வேலை செய்துவிட்டு,

பசியோடு வீட்டிற்கு வருகிறான்.

அங்கே...வள்ளி தூங்கிக்கொண்டிருக்கிறாள்.

என்ன இது ?

ஒருநாளும் இல்லாத திருநாளாக

வள்ளி தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

அசதியாக இருக்கலாம்.

சரி அப்படியே தூங்கட்டும் என்று

சமையலறைக்குள் சென்று பானையைத்

திறந்து பார்க்கிறான்.

பானையில் சோறு ஒன்றும் இல்லை.

அங்கங்கே ஒற்றைப் பருக்கை ஒட்டி

இருந்து பல்லைக்காட்டிக் கொண்டு

இருந்தது.

ஏகனுக்கோ ஏகப்பட்ட பசி.

பசியில் கோபம் அதிகமாகியது.

என்ன பெண் இவள்?

கணவனுக்குச் சோறு வைக்காமல்

மொத்தத்தையும் தின்றுவிட்டு

எப்படி நிம்மதியாகத் தூங்குகிறாள்.

இவளை....என்றபடி அருகில் கிடந்த

ஒரு கம்பை எடுத்து அடித்து விட்டான்.

அலறியடித்து எழும்பிய வள்ளி

தெரியாமல் சாப்பிடுட்டேங்க

என்று கணவனிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுப்

பார்த்தாள்.

அவன் மன்னித்து விடுவதாக இல்லை.

போ...உன் பெற்றோர் வீட்டுக்கு என்று

வெளியில் தள்ளி, கதவைச் சாத்திவிட்டான்.

இப்போது வள்ளிக்கு பெற்றோர்

வீட்டுக்குச் செல்வதைத் தவிர வேறு வழி

தெரியவில்லை.

அழுதுகொண்டே பெற்றோர் ஊருக்குச்

செல்கிறாள். நல்ல வெயில்.

போகும் வழியில் ஒரு மரத்து நிழலில்

அமர்ந்து போகவா ?வேண்டாமா?

என்று அரைமனதோடு குழம்பிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

 

இப்படி  ஒரு நிலையில் போனால் நாலுபேர்

நாலு விதமாகப் பேசுவார்களே.

கணவனுக்கு சோறு வைக்காமல் 

தின்றுவிட்டு அடிவாங்கி வந்து

நிற்கிறாள் என்று ஊரே கூடி பேசும்.

நினைக்கவே காதெல்லாம் கூசியது.ஒரு கலக்கத்தோடு நெடுநேரமாக

மரத்தடியிலேயே அமர்ந்து

அழுதுகொண்டிருக்கிறாள்.

இது இப்படியிருக்க,

அங்கே வீட்டிலிருந்த

கணவனுக்கு மனசே சரியில்லை.

சே.....இப்படி அடித்துவிட்டோமே!

அவள் என்ன அப்படி பெரிய தப்பு

செய்துவிட்டாள்?

பசியினால் சற்று அதிகமாக சாப்பிட்டு விட்டாள்.

அதற்காக....

நான் கை நீட்டியிருக்கலாமா?

நான் அப்படி அடித்துத் 

துரத்தியிக்கக்கூடாது.

இப்படி முரட்டுத்தனமாக நடந்துகொண்டு விட்டேனே...

என்ன செய்வது?

போய் சமாதானப்படுத்தி அழைத்து

வரவேண்டியதுதான் என்று வள்ளியின்

ஊரை நோக்கி வருகிறான்.

அங்கே...வரும் வழியில் வள்ளி ஒருமரத்தடியில் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கிறான்.

 அவளிடம் சென்று

சமாதானம் பேசிப் பார்க்கிறான்.

வள்ளிக்கு இன்னும்  கோபம் குறையவில்லை.

பிடிவாதமாக வர மறுக்கிறாள்.

உன்னை அடித்தது தவறுதான்.

என்னை மன்னித்துவிடு.

கெஞ்சிப் பார்த்தான்.

வள்ளி இறங்கி வருவதாக இல்லை.

இப்படி இருவருக்குள்ளும் விவாதம்

நடந்துகொண்டிருக்க

அந்த நேரம் ஔவை அந்த வழியாக வருகிறார்.

என்ன இது...பொதுவெளியில் இருவர்

சண்டை போட்டுக்கொள்கின்றனர்.

என்ன...ஏது உங்கள் பிரச்சனை என்று

விசாரிக்கிறார்..

இருவரும் மாறிமாறி ஒருவர் மேல் ஒருவர்

குற்றச்சாட்டு வைக்கின்றனர்.

ஓ....சோறுதான் உங்கள் பிரச்சனையா?

இன்றைக்கு உனக்கு நேர்ந்த படி

இவ்வளவுதான்.

இதற்குப்போய்ச் சண்டை போடலாமா?

 எனக்கு நேர்ந்தது இவ்வளவுதான்

 என்று  எண்ணி 

மனதைக் தேற்றிக்கொள் 

என்று சொல்லி சமாதானமாக

போகும்படி அறிவுறுத்தினார் ஔவை.

சும்மா சொல்லிவிட்டால் கேட்பார்களா?

மனம் கொள்ளும்படி சொல்ல வேண்டுமே....

அதுவும் அமுக்கி குலுக்கி சொல்லுவோம்

என்று ஒரு பாடலாக பிடி அவர்களைச்

சமாதானம் செய்து அனுப்பி வைத்தார்

இதோ பாடல் உங்களுக்காக..

"ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல்நீர்

நாழி முகவாது நானாழி - தோழி

நிதியும் கணவனும் நேர்படினும் தத்தம்

விதியின் பயனே பயன்"

         மூதுரை பாடல் : 19

கடலில் மிகுதியாக

நீர் இருக்கிறது என்று

எவ்வளவுதான் அமுக்கி அமுக்கி 

அளந்தாலும் நாழி அளவு பாத்திரம்

நான்கு நாழி நீர் கொள்ளளவு

உடையதாக மாறிவிடுமா?

முடியாதல்லவா?

அதுபோல எவ்வளவுதான் செல்வமும்

நல்ல கணவனும் பெற்றிருந்தாலும்

 நமக்குக் கிடைக்கும் 

மகிழ்ச்சி என்பது முன்செய் 

வினைகளைப் பொறுத்தே அமையும்.

அவரவர்க்கு விதித்த அளவின் படியே

அவற்றை அனுபவிக்க முடியும்.

இன்று எனக்கு விதித்த விதி இதுதான்

என்று மனதைக் தேற்றிக்கொள்"

என்றார் ஔவை.

ஆமா இதற்குப் போய் சண்டையிட்டு 

கொண்டோமே...என்றபடி கணவனைப் பார்த்தாள் வள்ளி.

உண்மைதான் என்று ஒப்புக்கொண்டான் கணவன்.

இவையும் புன்னகைத்தபடி அங்கிருந்து கடந்து சென்றார்.

ஒவ்வொரு பருக்கை சோற்றிலும்

கடவுள் பெயர் எழுதி வைத்திருப்பார்

என்று பெரியவர்கள் சொல்ல 

கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம்.

அதைத்தான் ஔவை 

இப்படி சொல்லியிருப்பாரோ?

நமக்கானது மட்டுமே 

நமக்குக் கிடைக்கும் எவ்வளவு பெரிய உண்மை.

"ஆழ அமுக்கி முகக்கினும் ஆழ்கடல்நீர் நாழி முகவாது...."

காலத்திற்கும் மறக்க முடியாத

அருமையான

பாடல் வரிகள் இல்லையா?