காக்கை கரைத்தால் விருந்தாளி வருவாரா?

காக்கை கரைத்தால்....

விருந்து வருமாயின் கரைந்து காட்டு.

வாராதாயின் நடந்து காட்டு"

இப்படி காக்கையைப் பார்த்து 

பள்ளிப் பருவத்தில் கூறியிருப்போம்.

காக்கை காலையில் இருந்தே கரைந்து

கொண்டிருந்தால் இன்று நம்ம வீட்டுக்கு

விருந்தினர் யாராவது வரப் போகிறார்களா?

என்று அம்மா சொல்வதையும்

கேட்டிருப்போம்.

இப்படி விருந்தினர் வருகையை

எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்த காலம்

ஒன்று உண்டு.

ஒரு காலத்தில் விருந்துக்கு  கட்டியம் கூறும்

கட்டிடயங்காரர்  நம்

காக்கை யாராகத்தான் இருந்திருக்கிறார்.

விடுதியில் தங்கி படிக்கும்போது

"கடிதம் வந்தால் பறந்து போ

பார்வையாளர் வந்தால் நடந்து போ "என்று

காக்கை பின்னால் இருந்த காலங்களும்

உண்டு.

இப்படி ஒரு நம்பிக்கை. 

இது மூட நம்பிக்கையாகவும் இருக்கலாம்.

எது எப்படியோ அதனால் கிடைப்பது

ஒரு சின்ன மகிழ்ச்சி. 

காக்கை பறந்து போய்விட்டால்

கடிதம் வரும் என்று தபால்காரரையே

எதிர்பார்த்து இருந்த நாட்களும் உண்டு.

காக்கை இருந்து பனம்பழம்

விழுந்த கதையாக கடிதம்

வந்து விட்டால் போதும் நான் சொன்னேன்

அல்லவா? .....நான் சொன்னேனல்லவா?

காக்கை பறந்து போனது என்று....

இதோ பார்... எனக்குக்

கடிதம் வந்திருக்கிறது என்று

ஆனந்தக் கூத்தாடியிருக்கிறோம். 

இப்படி காக்கைக்கும் நமக்கும்

நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு.

இந்த நம்பிக்கை இன்று நேற்று இருந்ததல்ல.

சங்க இலக்கிய காலத்திலேயே

இருந்திருக்கிறது.

நாம் சும்மா காக்கையோடு

விளையாடிய விளையாட்டை

காதலுக்காக விளையாடிப் பார்த்திருக்கிறார்கள்.

சங்க காலத்து இளம் வயதினர்.

அவர்களின் விளையாட்டு அவர்களுக்கு

மகிழ்ச்சியும் தந்திருக்கிறது.

அதனை அருமையான பாடலாக 

வடித்துத் தந்துள்ளார்

ஒரு புலவர்.

அவரும் நம்மைப்போல் சிறுபிள்ளையில்

காக்கை விளையாட்டை

விளையாடியிருப்பாரோ...?

காக்கை கரைந்தால் விருந்து வரும்

 என்ற  கருத்துதான் 

இந்தப்  பாடலின் மையப் பொருளாக

அமைந்துள்ளது.

பாடியவர்  இயற்பெயர்

நச்செள்ளையார் .

ஆனால் இவர் காக்கையைப் 

பாடியிருப்பதால்

காக்கைப் பாடினியார்  நச்செள்ளையார்

என்றே அறியப்பட்டார். அழைக்கப்பட்டார்.

பாடல் உங்களுக்காக....

"திண்டேர்நள்ளி கானத் தண்டர்

பல்லாப் பயந்த நெய்யிற் றொண்டி

முழுதுடன் விளைந்த

வெண்ணெய் வெஞ்சோ

றெழுகலத் தேந்தினுஞ்

சிறிதென் றோழி

பெருந்தோ ணெகிழ்த்த

செல்லற்கு

விருந்து வரக் கரைந்த

காக்கையது பலியே "

ஒரு தலைவன் தலைவியைப் பிரிந்து

பொருள் தேடச் சென்றுவிட்டான்.

கருதிய பொருளை ஈட்டி வரச் சற்று

காலதாமதம் ஆகிவிட்டது.

ஐயோ....என் வருகையை எதிர்பார்த்து

என் தலைவி காத்திருப்பாளே!

அதனால் அவள் ஊண் உறக்கமின்றி

வாடிப்போயிருப்பாளோ?

வழிமேல் விழி வைத்து இமை மூடாது

காத்திருத்தலால்  உடல் மெலிவுற்றிருப்பாளோ?

இப்படி ஏதேதோ நினைவுகள் வந்து

தலைவனை வாட்டி

வதைக்கின்றன.

யாரிடம் போய் சொல்ல முடியும்.?

ஓடும் மேகத்தோடும் வீசும் காற்றோடும்

பேசுகிறான். புலம்புகிறான்.

இப்படிப்பட்ட நினைப்போடு

 நாட்கள் கடந்து போயிற்று.

  

பொருளோடு வீட்டுக்கு வருகின்றான்.

தன் தலைவி வாட்டமாக இருப்பாள்.

அவள் வாடிய முகத்தை எப்படி

எதிர்கொள்ளப்போகிறேன் என்ற

நினைப்பில் வீடு வந்து சேர்கிறான்.

ஆனால் அவன் எதிர்பார்த்தபடி பெரிய

வாட்டம் ஒன்றும் அவள் முகத்தில்

தெரியவில்லை.

இது எப்படி சாத்தியமாயிற்று.?

என் தலைவி அப்படிப்பட்ட

உறுதியான மனம் படைத்தவளில்லையே....

தோழியிடம் எப்படி அவளை

ஆற்றுவித்தாய் ?என்று கேட்கிறான்.

அதற்குத் தோழி அளிக்கும் பதில்தான் 

இந்தப் பாடல்.

திண்மையான தேரையுடைய

நள்ளியினுடைய காட்டில் உள்ள இடையர்கள்

தங்கள் பசுக்களிலிருந்து கரந்த பாலில்

வெண்ணெய் எடுத்து வைத்திருப்பர்.

அதை நெய்யாக்கி  அந்த நெய்யைத் 

தொட்டி என்ற ஊரில்

விளைந்த வெண்ணெல்லரிசியோடு இட்டு

 ஆக்கிய சோறு ஆக்குவர்.

அபாபடி ஆக்கிய நெய்சோற்றை

 ஏழு பாத்திரங்களில் இட்டு

உண்ணக் கொடுத்தாலும் 

அது என் தலைவியியின்

தோளை நெகிழச் செய்த துன்பத்தை நீக்கும்

வலிமையைத் தராது.

விருந்தினர் வருவார் என்று

காக்கை கரைந்துவிட்டுச் செல்கிறது.

நானும் காக்கை கரைகிறது. 

நம் வீட்டுக்கு விருந்து வரப் போகிறது

அதாவது நமது தலைவன் வரப்போகிறான்

என்பதைப் சொல்லி வைத்தேன்.

அவளும் நம்பிக்கையோடு

பொறுமையாக உன் வரவுக்காகக்

காத்திருந்தாள்.

இவ்வாறு தலைவியை ஆற்றி வைத்திருந்தேன்.

இதுதான் உங்கேள்விக்கான பதில்

என்கிறாள்.

காக்கை கரைத்தால் விருந்து வரும்

என்ற நம்பிக்கை சங்க காலத்திலேயே 

இருந்திருக்கிறது

"விருந்து வரக் கரைந்த காக்கை...."

ஒற்றை வரியில் காக்கைச்  சுற்றி 

ஒரு  காதல்ஓவியம் தீட்டி

நம்முன் காட்சிப்படுத்த

காக்கைப்பாடினியாரைத் தவிர

யாரால் கூடும்?